Liefdesverdriet, wie kent het niet? De meeste mensen hebben het wel eens meegemaakt. Je bent verliefd en voelt dat tot in je vezels. Dan eindigt je relatie abrupt en blijf je achter met verdriet en nemen de emoties het roer over. Je ratio doet er even niet meer toe. Je hebt pijn die je niet wil, maar wel moet accepteren. Je moet loslaten wat je lief is en dat went nooit. Je hoofd maakt ruimte voor piekeren en alles ziet gekleurd. Misschien ben je even de controle kwijt en moet je door alle fases heen die kenmerkend zijn bij een verlies. Kort gezegd de fase van ontkenning tot acceptatie en alle verschijnselen die daar tussen liggen. In begin ben je misschien ontroostbaar. Je zat op een roze wolk en daar is zomaar een einde aan gekomen. Dat hele proces, dat langzaam slijt, heet liefdesverdriet. Het duurt zolang als jij wilt.

Maar ondertussen heb je last van huilbuien, woede uitbarstingen, prikkelbaarheid, slapeloze nachten, fysieke pijn of zit je misschien vol zelfverwijten en zoek je geen goedbedoelde adviezen maar compassie. Anders gezegd, liefdesverdriet is verschrikkelijk en vergelijkbaar met het verlies van een dierbare. Uiteindelijk komt de berusting.